سرگرمی که نه، درست تر بگم، تنها فعالیت این روزهای من شده چرخ خوردن در دنیای خوشی دیگران. ساعت ها عکس ها نوشته های دیگران رو بالا و پایین می کنم و از دیدن خوشی، پیشرفت، شادی شون غصه می خورم. دل می سوزونم. برای خودم، برای تنهایی، برای تمام سختی هایی که تو این عمر نه چندان کم کشیده ام.
غبطه میخورم به داشتن خانواده ای که به هم محبت می کنن، خانه هایی که ازش سرو صدای مهربونی و شادی و خوشبختی میاد.
دلم تنگه!
دلم گرفته از اینهمه تفاوت. از اینهمه ناملایمتی روزگار با ما. با من.
حیف که روزهای عمرم به این همه حسرت میگذره. کاش روزگار کمی مهربونتر بود. کاش!
هیزُم محض 